Δύο Γάλλοι ανθρωπολόγοι, ο Μάρσελ Γκριόλ και η Ζερμέν Ντιτερλέν έζησαν από το 1946 μέχρι το 1950 με τη φυλή των Ντογκόν στο Μαλί στη Δυτική Αφρική.
Οι δύο Ευρωπαίοι έπεισαν εκείνα τα χρόνια τέσσερις από τους ανώτατους ιερείς του Ντογκόν να τους αποκαλύψουν τις ιερότερες παραδόσεις της φυλής. Οι ανθρωπολόγοι έμειναν έκπληκτοι με αυτά που άκουσαν.Στο κέντρο των παραδόσεων των Ντογκόν ήταν ένα άστρο, ο Σείριος, για τον οποίο γνώριζαν πολύ περισσότερα από ότι θα ήταν αναμενόμενο. Για παράδειγμα γνώριζαν ότι ο Σείριος έχει δίδυμο άστρο, τον λευκό νάνο Σείριο B, που είναι αόρατος με το γυμνό μάτι από τη Γη, και γνώριζαν επίσης ότι ο Σείριος Β είναι εξαιρετικά βαρύς. Σύμφωνα με τους ιερείς αποτελείτο από μια ουσία «βαρύτερη από όλο το σίδερο της γης».
Επιπλέον, όχι μόνο γνώριζαν ότι η περιφορά του λευκού νάνου στην τροχιά του γύρω από τον Σείριο Α διαρκεί 50 χρόνια, αλλά γνώριζαν και ότι η τροχιά είναι ελλειπτική. Ακόμα γνώριζαν τη θέση του Σείριου Α μέσα στην έλλειψη.
Το μυστήριο του Σείριου
Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ο Σείριος κατέχει ιδιαίτερα εξέχουσα θέση στη μυθολογία του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Σείριος, το πιο λαμπρό άστρο στον ουρανό, είναι ένα διπλό αστέρι στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός και βρίσκεται σε απόσταση περίπου 8,7 έτη φωτός από τη Γη. Γύρω από το Σείριο Α περιστρέφεται ο λευκός νάνος αστέρας Σείριος Β, που πιστεύεται ότι πλησιάζει στο τέλος της ζωής του.
Σε αντίθεση με τον λαμπρό σύντροφό του ο Σείριος Β, είναι αόρατος με γυμνό μάτι και παρατηρήθηκε για πρώτη φορά με τηλεσκόπιο το 1862 από τον Αμερικανό αστρονόμο Άλβιν Κλαρκ. Καθώς ο Σείριος Β είναι 10.000 φορές αμυδρότερος από τον Σείριο Α, δεν στάθηκε δυνατό να φωτογραφηθεί πριν από το 1970.
Το πιο εκπληκτικό ήταν όμως η εξήγηση που έδιναν οι ίδιοι οι Ντιγκόν γι’αυτή τους της γνώση. Πίστευαν ότι οι πρόγονοί τους είχαν δεχτεί στην αρχαιότητα επίσκεψη από διαστημικούς ταξιδιώτες από κάποιον πλανήτη στο σύστημα του Σείριου.
Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Κ. Τζ. Τεμπλ, στο βιβλίο του «Το μυστήριο του Σείριου» , οι Ντογκόν είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στη Γη που λατρεύουν αυτή την αμφίβια φυλή που προσγειώθηκε στον Περσικό Κόλπο κατά την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Τεμπλ διατυπώνει τη θέση του ότι αναμνήσεις από το γεγονός αυτό δεν διασώζονται μόνο στον πολιτισμό των Ντογκόν αλλά και στους μύθους, τους θρύλους και τις τέχνες της Βαβυλωνίας, της Αιγύπτου και της Ελλάδας.
Οι αμφίβιοι εξωγήινοι και ο Βαβυλώνιος θεός Ωάννης
Ο Ντογκόν ιερείς είπαν στους δύο Γάλλους ανθρωπολόγους ότι αποκαλούσαν τους εξωγήινους επισκέπτες «Νόμμος». Τα πλάσματα αυτά, τους είπαν, έπρεπε να ζουν τον περισσότερο χρόνο μέσα στο νερό, ένα γνώρισμα που είχαν κοινό με τον Βαβυλώνιο θεό Ωάννη, που δίδαξε τους Σουμέριους τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη γεωργία, την κοινωνική και πολιτική οργάνωση και τη γραπτή γλώσσα.
Στο βιβλίο «Μυστήριο του Σείριου» ο Τεμπλ προχωράει και πέρα από τη σύνδεση που κάνει ανάμεσα στους Νόμμος και τον Ωάννη των αρχαίων Σουμερίών, προσπαθεί να δείξει μια σύνδεση ανάμεσα στον Ωάννη και τον Σείριο και τις κλασικές μυστηριακές θρησκείες, που είχαν καταγραφεί σε κρυπτογραφημένη μορφή και αντιπροσώπευαν ένα απόκρυφο σύστημα γνώσεων, διαθέσιμο μόνο στους μυημένους στα μυστήρια.
Υπάρχουν κάποιες σποραδικές ενδείξεις που παραπέμπουν σε συσχέτιση με τον Σείριο, ανάμεσα τους το επαναλαμβανόμενο στοιχείο του αριθμού 50, που αντιπροσωπεύει την περίοδο της τροχιάς του Σείριου Β, καθώς μια κυνοκέφαλη θεότητα, που αντιπροσωπεύει τον Σείριο Α’
Στο βιβλίο του, ο Τεμπλ προσπαθεί να υποστηρίξει τις θεωρίες του για αμφίβιους εξερευνητές από τον Σείριο με αναφορές στη μυθολογία του αρχαίου κόσμου. Πέρα από τους Μυσσαρούς, από τους οποίους ο Ωάννης είναι ο γνωστότερος, υπήρχαν ο Δαγών και η Αρτάγατις, τους οποίους λάτρευαν οι Φιλισταίοι και είχαν ουρά ψαριού και σώμα ανθρώπου.
Έξω από τον Φάρο της Αλεξάνδρειας έλεγαν ότι αναπαυόταν ο αμφίβιος θεός Πρωτέας που χρησιμοποιούσε μια σπηλιά να τον προστατεύει «από τη ζέστη του αστεριού που λέγεται Σείριος». Επίσης η Τριτωνίδα λίμνη στη Βόρεια Αφρική ήταν η κατοικία ενός άλλου αμφίβιου θεού, του Τρίτωνα, που βοήθησε τους Αργοναύτες.
Το Αιγαίο πέλαγος ήταν η κατοικία του Νηρέα, που είχε 50 κόρες, τις Νηρηίδες, καθεμία τους μισός άνθρωπος και μισό ψάρι.Στη Φιγαλεία, στην Πελοπόννησο, υπήρχε στην αρχαιότητα, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ένα ιερό της Αρτέμιδας με είδωλο της θεάς που την απεικόνιζε γυναίκα μέχρι τη μέση και ψάρι από εκεί και κάτω. Στη Ρόδο ζούσαν οι αμφίβιοι θεοί Τελχίνες. Ο Δίας τους κυνήγησε από εκεί και μερικοί κατέφυγαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου έγιναν τα 50 «σκυλιά του Ακταίονα». Οι Τελχίνες ήταν κυονοκέφαλοι και είχαν πτερύγια αντί για χέρια.
Ελληνική μυθολογία
Στην κλασική μυθολογία ο Σείριος συνδέεται στενά με τον αστερισμό του Ωρίωνα, στου οποίου τις φτέρνες είναι ξαπλωμένος. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η ανάληψη του Ωρίωνα στους ουρανούς έγινε όταν τον τόξεψε η θεά Άρτεμις. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή του μύθου, η Άρτεμις τον σκότωσε κατά λάθος ύστερα από παρότρυνση του αδερφού της Απόλλωνα. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Ωρίωνας επέσυρε την οργή της όταν καυχήθηκε πως έχει σκοτώσει όλα τα άγρια θηρία στην Κρήτη ενώ μια τρίτη εκδοχή λέει, πως όταν προσπάθησε εκείνος να την κακοποιήσει η θεά έβγαλε έναν σκορπιό από τη γη και με αυτόν τον σκότωσε και τον Ωρίωνα και τον σκύλο του, τον Σείριο, που μεταφέρθηκαν αμέσως στους ουρανούς.
Οι Αιγύπτιοι ταύτιζαν το αστέρι με την Ίσιδα, τη σύζυγο του Όσιρι, τη μητέρα του Ώρου. Οι αρχαίοι Έλληνες εξομοίωναν την Ίσιδα άλλοτε με τη Δήμητρα, άλλοτε με την Ήρα και άλλοτε με τη Σελήνη και την Αφροδίτη.
Ο Τζειμς Όμπεργκ, επιστήμονας της ΝΑΣΑ έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο στο «Μυστήριο του Σείριου» όπου με ηρεμία κατεδαφίζει το επιχείρημα για την εξωγήινη παρέμβαση από όντα από τον Σείριο και επισημαίνει, για παράδειγμα, ότι οι Ντιγκόν αγνοούσαν το σύνολο των φεγγαριών του Δία και νόμιζαν ότι ο Κρόνος ήταν ο πιο απομακρυσμένος πλανήτης από τον Ήλιο, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας. Αναμφίβολα θατο γνώριζαν αυτό αν οι αστρονομικές τους γνώσεις προέρχονταν από εξωγήινους επισκέπτες.
Ο Όμπεργκ αναφέρει ότι μπορεί οι γνώσεις τους να είχαν επηρεαστεί από εξωτερικές πηγές, παραδέχεται όμως ότι ο Σείριος ήταν πάντα ιδιαίτερα σημαντικός για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Πηγή: Αινίγματα της Ιστορίας, Alan Baker, εκδόσεις Κλειδάριθμος