Η προέκταση του ποταμού Νείλου στον ουρανό

Η προέκταση του ποταμού Νείλου στον ουρανό  Κάθε αρχή καλοκαιριού ο κύριος Γκρι ανυπομονεί να βρεθεί στην παραλία του εξοχικού ή σε κάποια άλλη, ενός νησιού, να είναι νύχτα χωρίς φεγγάρι και να κοιτάζει ψηλά. Στην καρδιά του αστερισμού του Τοξότη – που σημαίνει: τον Γαλαξία. Σωστά;

«Περίπου», με διορθώνει. «Αυτό που βλέπουμε είναι ένα ελάχιστο τμήμα ενός ελάχιστου τμήματος μιας από τις εξωτερικές σπείρες του Γαλαξία, κοιτώντας προς το εσωτερικό του. Κι ωστόσο, έχεις την αίσθηση ότι κοιτάς το απέραντο – όντως κοιτάς το απέραντο».

Φέτος ο κύριος Γκρι θα έχει έναν ιδανικό οδηγό μαζί του: το φρεσκοτυπωμένο «Ο ουρανός της Ελλάδας. Οδηγός για τα άστρα και τους αστερισμούς. Καλοκαίρι» (εκδ. Μεταίχμιο) του Διονύση Π. Σιμόπουλου.

Ξέρω τι θα κάνει: προτού αφήσει την υπερυψωμένη βεράντα του εξοχικού και κατέβει στη θάλασσα με τον φακό, θα διαβάσει μερικές σελίδες. Οχι μόνον εκείνες με τους αστέρες και τους αστερισμούς που ο Σιμόπουλος εξηγεί πού και πότε διακρίνονται τους καλοκαιρινούς μήνες στον ελληνικό ουρανό, όσο τις άλλες, τις πιο λοξές, αναφορές, πάντοτε γύρω από τη σπείρα του Γαλαξία:

«Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν ονομάσει τη φωτεινή αυτή λωρίδα “Γαλαξία Οδό” ή “Κύκλο Γαλακτικό”. Ακόμη παλαιότερα, οι Βαβυλώνιοι έβλεπαν τον Γαλαξία σαν ένα τεράστιο “Φίδι”. Νοτιοδυτικά της Μεσοποταμίας, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον έβλεπαν σαν την προέκταση του ποταμού Νείλου στον ουρανό. Ενώ παρόμοια ιδέα είχαν και στην Κίνα, όπου ο Γαλαξίας ήταν για αυτούς ο “Τιεν Χο”, ο “Ουράνιος Ποταμός”».

Κατά τον Δ. Σιμόπουλο, για τους Βίκινγκ, ο Γαλαξίας ήταν «Το Μονοπάτι των Φαντασμάτων», που οδηγούσε στη Βαλχάλλα των νεκρών. Οι Αζτέκοι, πάλι, έβρισκαν στον Γαλαξία μαζεμένη όλη τη «Στάχτη των Αστρων», όπως περίπου και ορισμένες φυλές της Αφρικής, που τον κοιτούσαν τις νύχτες κι έβλεπαν «στάχτες και σπίθες».

Οι δε Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής τον είχαν ονομάσει «Μονοπάτι των Σκιών», διακρίνοντας στις αχνές γαλακτικές του υφές το Επέκεινα. Πολύ πιο χαμηλά, στον νότιο Ειρηνικό, οι Πολυνήσιοι έβλεπαν έναν «Μακρύ Γαλάζιο Καρχαρία» που τρώει σύννεφα.

Ολον αυτόν τον ποιητικό οίστρο κατεύνασε το 1609 ο Γαλιλαίος, όταν με το πρώτο του τηλεσκόπιο διαπίστωσε ότι «η Γαλαξία Οδός δεν ήταν παρά μια τεράστια συγκέντρωση δισεκατομμυρίων απόμακρων άστρων».

Αλλά ο οίστρος πάντοτε επιστρέφει. Ο κύριος Γκρι θυμάται στη νυχτερινή ακτή μπροστά απ’ το εξοχικό, τον συνήθως σιωπηλό πατέρα του να του λέει: «Το ήξερες ότι ο Δημόκριτος έδωσε πρώτος την ορθή επιστημονική εξήγηση της σύστασης του Γαλαξία; “Πολλών και μικρών και συνεχών αστέρων συμφωτιζομένων αλλήλοις συναυγασμός διά την πύκνωσιν”. Ωραίο δεν είναι; “Συναυγασμός δια την πύκνωσιν”…».
Παύση. Κι έπειτα, σαν να ψιθύριζε στον εαυτό του: «Οι ουρανοί είναι μυστήριος τόπος».

Κοινοποιήστε το!
FacebookTwitter

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

error: